Door op een foto te klikken krijgt u een vergrote weergave. De foto, vooral de scherpte, is dan echt van veel betere kwaliteit.

Op mijn beelden rust copyright (© advanduren) en ze mogen niet voor andere doeleinden worden gebruikt dan waarvoor mijn schriftelijke toestemming is verleend.

woensdag 28 februari 2024

Groenpootruiter, Bosruiter en wat grutto's

Enkele weken geleden volgde ik een webinar van de Pixfactory, de organisatie die ook het blad Natuurfotografie Magazine uitgeeft, over steltlopers. Hierbij werd met name stilgestaan bij het verschil tussen de verschillende soorten steltlopers en de herkenning daarvan. Telkens werden twee soorten met elkaar vergeleken die volgens de presentator, waarvan ik de naam helaas vergeten ben, erg sterk op elkaar leken. Zo ook een onderdeeltje met vergelijkingen van en verschillen tussen de groenpootruiter en de bosruiter.  

Nou heb ik beide soorten al vaker gefotografeerd en als je die dan in het echie gezien hebt en daar een serie foto's van hebt geschoten en die vervolgens in de nabewerking talloze malen je scherm hebt zien passeren dan is het verschil wel duidelijk en de herkenning niet zo moeilijk meer.

Omdat ik toch nog enkele mappen had staan met deze soorten en daar altijd nog eens een blog van wilde maken leek me dit wel een mooie aanleiding om daar nu eindelijk eens uitvoering aan te geven.

Ik heb deze foto's destijds gemaakt in polder de Hoefsteeg bij Rosmalen waar in die tijd een weidevogelvriendelijke boer elk jaar een stuk weiland plas/dras zette en het is natuurlijk niet toevallig dat in het webinar deze twee soorten naast elkaar gezet werden omdat ze niet alleen enigszins op elkaar lijken maar ook in hetzelfde biotoop voorkomen. Intussen is deze boer overigens om voor mij onbekende reden helaas met deze activiteit gestopt.

Veel kijkgenoegen bij deze foto's en bedankt nog voor jullie leuke reactie op mijn vorige blog over de ijsvogel (klik hier)

Groeten, Ad



Groenpootruiter, een en al elegantie, ik vind het een van de mooiste steltlopers.


Toen we bij het plas-dras gebiedje aankwamen zag ik al gauw deze groenpootruiter tussen het opgeschoten gras rondscharrelen.


Buiten het anders getekende rugdek kun je de groenpootruiter goed onderscheiden van de bosruiter door de ietwat opgewipte snavel. De bosruiter heeft een rechte snavel die bovendien ook korter is.


Als ze al wandelend foerageren hebben ze met die lange stelten al snel een flinke afstand afgelegd.


Hier zie je heel duidelijk hoe belangrijk het is dat het plas-dras de juiste diepte heeft, ze moeten immers met hun snavel nog wel de bodem kunnen bereiken om te foerageren.


Even verderop liepen ook enkele scholekster in het gebiedje.


Ik wachtte even omdat ik het wel leuk vond om ze gezamenlijk in beeld te krijgen, ook al vielen de scholeksters niet in het scherptedieptebereik.


Ineens zag ik een vogel lopen die wel enigszins leek op de groenpootruiter, maar al gauw zag ik dat hij niet alleen een slag kleiner was dan de groenpoot, maar ook een totaal anders getekend rugdek had n.l. veel meer gespikkeld waardoor het ook veel harder overkomt, de bosruiter.


Ik had deze vogel al wel eens eerder gezien, maar nog nooit echt goed op de plaat kunnen zetten omdat het meestal te ver weg was. Ik was dus wel blij met deze kans.


Deze vogel foerageert ook in een andere zone van het gebied meer in het slik aan de randen van het plas-dras waarschijnlijk ook omdat hij met z'n aanzienlijk kortere snavel de bodem niet kan bereiken.


Tijdens het foerageren wordt voortdurend de lucht in de gaten gehouden op de aanwezigheid van predatoren, bosruiters zijn door hun kleinere formaat natuurlijk een prima prooi voor kiekendieven.


Bosruiter, een mooie en afwijkend getekende, meer geparelde verenkleed.


Even later zag ik dat er nog een bosruiter rondliep en het lukte me om ze beiden op een plaatje te krijgen.


Plotseling werd mijn oog getrokken door een grote groep overvliegende wulpen.


Die wilde ik toch ook wel even meepikken.


Er liepen ook meerdere groenpootruiters in het gebied, hier zie duidelijk een anders getekende vleugel die meer donkere velden bevat. Het is me niet helemaal duidelijk of dit een geslachtskenmerk is.


Hier zie je duidelijk waar deze mooie vogel z'n naam te danken heeft, die groengele poten.


Het ligt natuurlijk ook aan de lichtval, maar soms denk je dat "geelpootruiter" een betere benaming was geweest.


De groenpootruiter heeft een opvallend torpedovormig lijf.


Wellicht mede daardoor dat hij zo elegant oogt.


Plotseling verscheen er ook een grutto op het toneel.


Ondanks de aanwezigheid van de weidepalen, het riet en het gras in de achtergrond kreeg ik haar toch redelijk scherp in beeld. De scholekster vindt het allemaal wel best.


Ze maakte aanstalten om te landen in het water.


Even verderop stond een mannetje haar al op te wachten. Op de oever drentelde een witte kwikstaart.


Enkele weken later ben ik nog eens naar deze plek terug gegaan. Aanvankelijk zag ik geen bosruiters meer, maar ik trof wel weer een groenpootruiter. Door de totaal andere lichtomstandigheden kreeg ik heel andere foto's, maar ook had dit exemplaar een heel ander vleugelpatroon.


Het leek wel of de kop, borst en stuit ook veel lichter waren waardoor er een high-key effect ontstond.


Als ze hun veren uitzetten blijft er van die elegantie niet veel neer over.


In de veronderstelling dat de bosruiters inmiddels verdwenen waren dook er plotseling toch weer een op en strekte even lekker z'n vleugels alsof hij wilde zeggen zie mij vooral niet over het hoofd.


Toen we na deze sessie door de polder naar huis reden kwamen we deze haas nog tegen, de enige niet-vogel foto, alhoewel stond daar toch ook nog een kievit in beeld. Zonder die kievit had ik die haas waarschijnlijk niet eens opgemerkt. Vogeldeformatie??

Slotwoord: Zo zonde dat deze boer gestopt is met z'n plas-dras, het oefent een onuitstaanbare aantrekkingskracht uit op de vogels en je ziet meteen het resultaat. Hopelijk komt hij op z'n besluit terug. Nadat ik deze foto's had bewerkt en dit blog gemaakt zag ik dat ik nog enkele mappen heb met deze mooie steltlopers die zeker de moeite waard zijn om in de toekomst ook nog eens te laten zien. Tot de volgende keer.

donderdag 8 februari 2024

IJsvogel

In de loop der jaren heb ik al heel wat ijsvogels gefotografeerd. In de beginperiode ging ik naar het riviertje de Aa hier in mijn woonplaats. Nadat ik dan mijn auto op een vrij afgelegen plek had geparkeerd moest ik met mijn spullen nog honderden meters sjouwen om bij die ontdekte plek te komen. Dat was overigens wel een mooie plek, er kwam geen sterveling en ik kon er ongestoord mijn gang gaan. Een lid van het plaatselijke IVN had er een ijsvogelwand aangelegd waardoor de aanwezigheid van de ijsvogel verzekerd was. Maar het gesjouw met die zware spullen begon me op een gegeven moment tegen te staan. Dat was niet het belangrijkste om daar weg te blijven, op de parkeerplek bleek de auto van een mede-fotograaf, die daar ook wel eens kwam, opengebroken te zijn, voor mij een reden om die plek te mijden. 

In mijn tuin heb ik een grote vijver met goudvissen, kikkers, salamanders enz. Tot mijn vreugde, maar niet die van de vijverbewoners uiteraard, ontdekte de ijsvogel die op een gegeven moment ook zodat ik in de loop der jaren ook hier talloze ijsvogelfoto's maakte. 

Later ontdekte ik het prachtige natuurgebied Kempen-Broek op de grens van Nederland en Belgiƫ met in het gedeelte de Luijsen een drietal openbare vogelhutten. Ik moest er wel een heel stuk verder voor rijden, maar tot voor enkele jaren geleden was je daar verzekerd van ijsvogels, hoe vaak en wanneer je er ook kwam. Ze waren daar zo prominent aanwezig dat ik er op een gegeven moment, na duizenden opnames, geen foto's meer van maakte. Wat een ongekende luxe denk ik nu wel eens achteraf. Toen zich afgelopen najaar weer een ijsvogel liet zien wilde ik ook eens wat andere foto's maken dan een ijsvogel op een tak en omdat ik de laatste tijd vooral bezig was met vliegende vogels besloot ik om te proberen de ijsvogel vliegend te fotograferen.

Veel kijkgenoegen bij deze foto's en bedankt nog voor jullie leuke reacties op mijn vorig blog over de patrijzen. (klik hier)

Groeten, Ad


Een ijsvogelmannetje kwam redelijk dichtbij op een tak zitten. Ik maakte alvast enkele foto's en hoopte dat hij op een gegeven moment zou gaan vissen.


Hij zat daar zo heel erg op z'n gemak met doorgezakte pootjes en het zag er niet naar uit dat hij al snel in actie zou komen.


Fluffy ijsvogel.


Gaandeweg werd hij iets onrustiger, zou hij dan toch gaan vissen.


Er werd eens omhoog gekeken of de kust wel veilig was en er geen roofvogels in de buurt waren.


Had hij dan toch eindelijk een visje ontdekt?


Toch nog onverwacht vloog hij van de tak op om te gaan vissen, dacht ik..........

Ik zat er voor klaar en het leverde in ieder geval alvast een leuke foto op zo met die gespreide vleugels.


Even voor de afwisseling een paar foto's tussendoor. Deze grote zilverreiger stond een end verderop een kolgans in de gaten te houden.


Een andere grote zilverreiger banjerde door de ondiepe plas op zoek naar vis.


Terwijl deze wilde eend op haar gemakje stond toe te kijken.


Maar, i.p.v. te gaan vissen vloog de ijsvogel omhoog om daar enkele seconden te blijven hangen. En dat is wat veel mensen niet weten, ijsvogels kunnen n.l. zoals b.v. een torenvalk bidden. Dat doen ze vooral op plekken waar geen takken, riet of andere oevervegetatie aanwezig is. Ze speuren dan hangend in de lucht het water af om te zien of er een visje rondzwemt, het zijn immers zichtjagers.


Het bood mij de kans om enkele vluchtfoto's te maken. Hij hing weliswaar met z'n rug naar me toe, tegen de wind in uiteraard, maar omdat hij z'n koppie voortdurend al speurend draaide kreeg ik hem toch goed in beeld. 


Zo kreeg ik die mooie blauwe rug en vleugels in beeld, reden waarom hij ook wel de blauwe schicht wordt genoemd.


Het is natuurlijk zaak dat je op zo'n moment de instellingen van je camera goed hebt staan, vooral de sluitertijd, het gaat razendsnel allemaal. Hier gebruikte ik een sluitertijd van 1/2000 sec.


En als je handmatig belicht op spotmeting dan maakt het ook niet uit tegen welke achtergrond de vogel vliegt, immers de vogel blijft hetzelfde belicht.


Na enkele seconden trok hij z'n vleugels wat in, kennelijk had hij toch een visje gezien. Opletten dus, want tijd voor actie.



En ineens dook hij naar beneden. Het vervolg van actie heb ik niet kunnen fotograferen, hetgeen me eerder wel ooit lukte. Maar ik was tevreden, deze beelden zouden mooi aansluiten bij die eerder gemaakte duikbeelden, missie geslaagd dus.

Slotwoord: Ook volgende keer weer archiefbeelden, want net als velen wellicht ben ik er met het vervelende weer van de laatste tijd niet veel op uit geweest. Tot de volgende keer.

zaterdag 27 januari 2024

Patrijzen en meer....

De afgelopen jaren en dan met name in de winterperiode bezochten we regelmatig de polder Hoefsteeg in Rosmalen. In het verleden kon ik daar ooit eens een van mijn mooiste foto's maken van een velduil en, soms tegen beter weten in, blijft daar toch een bepaalde aantrekkingskracht vanuit gaan. Maar zo'n goed muizenjaar als toen, een voorwaarde voor de aanwezigheid van velduilen, hebben we sindsdien niet meer gehad. De laatste jaren zijn we daar vooral op zoek geweest naar de bonte kraai, maar tot nu toe helaas zonder resultaat. In de winter blijkt het gebied erg geliefd bij buizerds die uit Scandinaviƫ deze kant op komen, vaak opvallend licht gekleurde exemplaren en ook de blauwe kiekendief weet het gebied te vinden. Ook de kleine en wilde zwaan weten het sappige gras van de weides te waarderen en verder maakte ik er al heel wat opnames van de torenvalk, de (regen)wulp en er staan nog enkele mappen te wachten op bewerking van de groenpootruiter en de bosruiter.

Deze zondagmiddag reden we daar zonder bepaalde verwachting naar toe, we zouden wel zien wat we tegenkwamen. Na een rondje rijden zag ik vanuit mijn ooghoeken ineens enkele patrijzen rondscharrelen. Dat was een aangename verrassing, immers patrijzen zie je niet meer zo vaak, de populatie is de laatste decennia onder invloed van de monocultuur en het ontbreken van kruidenveldjes met wel 95% afgenomen. Daar wilde ik dus wel even proberen iets van te maken. Nou is het bij patrijzen zo dat als je stopt ze onmiddellijk wegduiken in het gras. Je ziet ze dan voorlopig het eerste half uur niet meer. Maar een natuurfotograaf dient over veel geduld te beschikken en als je dat op weet te brengen steken ze na verloop van tijd hun kopjes wel weer omhoog om vervolgens verder tevoorschijn te komen en verder te scharrelen. En daar gaat dit blog over.

Hartelijk dank nog voor jullie reacties op mijn vorige blog over de bos-paddenstoelen (klik hier) en veel kijkgenoegen bij deze vogels.

Groeten, Ad


Drie patrijzen van een groepje van vijf. Hier lieten ze zich alweer redelijk goed zien nadat ze wel een half uur weggedoken hadden gezeten in het gras.


Meestal is het bij patrijzen ook zo dat wanneer een groepje aan het foerageren is of wat zit te slapen er altijd wel eentje is die alert blijft en de wacht houdt. 


Zo zitten ze vaak half weggedoken in het gras. Vanaf de weg of het pad zijn ze dan nauwelijks zichtbaar. 


Na verloop van tijd komen ze langzaam weer omhoog.


En als je geluk hebt dat ze net even achter een kaal stukje grasland staan krijg je ze mooi helemaal in beeld.


Nog een stukje verder ingezoomd, ze zaten best wel dicht bij de weg, door een sloot gescheiden van het weiland.


Even ter afwisseling, die middag zagen we wel een stuk of vier buizerds, hier een vrij donker exemplaar. Als je weet hoe je ze moet benaderen is het niet meer zo moeilijk om wat dichterbij te komen om foto's te maken.


Dezelfde buizerd.


Totaal anders dit overwegend blonde exemplaar dat we verderop in de polder tegenkwamen.


Grote zilverreigers zie je ook vrijwel altijd in deze polder. Waar niet zou ik bijna zeggen, ze hebben het laatste decennium heel Nederland veroverd en veel blijven zelfs in de winter hier.


De grote zilverreiger wandelde naar deze knobbelzwaan, ik was benieuwd hoe dat zou aflopen als de zwaan bij het eten gestoord zou worden. Leuk om deze witte vogels samen op een foto te hebben.


Dat ging goed, de knobbelzwaan stond wel op, maar trok zich verder niets aan van de aanwezigheid van de grote zilverreiger.


Terug naar de patrijzen. Het is moeilijk om patrijzenfoto's te maken met een rustige voor- en achtergrond. Gras, kruiden en stoppels zijn nou eenmaal hun habitat. Maar jaren geleden kon ik eens foto's maken van patrijzen in de sneeuw, zulke foto's stralen een heel andere sfeer uit en ogen veel rustiger. Maar ja, dat zijn omstandigheden die hier niet meer zo vaak voorkomen en dan moet je ook nog het geluk hebben dat je ergens patrijzen vindt.


Het was januari en er hebben zich al duidelijk paartjes gevormd, links het mannetje met de kenmerkende wijnrode vlek op z'n borst. De rest van het jaar vormen zich grotere groepen, zgn. kluchten.


Na een tijdje zag ik pas dat het een groepje van vijf was, een stukje verderop stak er nog eentje z'n kop boven het gras uit, waarschijnlijk een juveniel van afgelopen jaar gezien de nog afwezige rode kopkleur.


Voorzichtig scharrelden ze verder.


Maar altijd waakzaam.


Patrijzen.


Tot slot nog enkele foto's van een buizerd, deze zat lekker te zonnen op een betonpaal tegen de achtergrond van een boerderij.


Ik weet niet meer of dit dezelfde is, maar weidepaaltjes zijn wel hun favoriete zitplaats.


Buizerd.

Slotwoord: Nog altijd ben ik bezig om foto's uit mijn portfolio van de afgelopen jaren te bewerken, terwijl ik minder op stap ga dan voorheen. Dat is niet uit desinteresse, fotomoeheid of een dip o.i.d. maar puur omdat ik constateer dat het de laatste jaren heel duidelijk bergafwaarts gaat met de vogels. Hopelijk worden er spoedig maatregelen genomen om de natuur beter te beschermen. Voordeel is wel dat ik zo langzaam bij kom met het selecteren en bewerken van mijn foto's. Tot de volgende keer.